Nadwzroczność to jedna z najpopularniejszych wad wzroku występująca zarówno u dzieci, jak i osób dorosłych. Charakteryzuje się nieostrym widzeniem przedmiotów, które znajdują się blisko. W przypadku nadwzroczności wiązki światła wpadające do oka skupiają się za siatkówką, zamiast na niej. Przyczyną takiego stanu rzeczy może być zbyt krótka gałka oczna lub zbyt mała siła łamiąca rogówki lub soczewki. W zależności od wielkości wady wyróżnia się nadwzroczność starczą:
- małą (do +2,5D)
- średnią (+2,5D do +6,0D)
- dużą (ponad +6,0D).
Przyczyny występowania nadwzroczności starczej
U każdego człowieka po 40. roku życia dochodzi do pogorszenia się jakości wzroku, co jest przyczyną stopniowej utraty elastyczności soczewki oka. Starczą dalekowzroczność określa się jako prezbiopia (starczowzroczność), występuje ona jedynie u osób po 40. roku życia, także u tych, które mogły nigdy wcześniej nie mieć zdiagnozowanej wady.
Objawy nadwzroczności starczej
Najbardziej oczywistym objawem nadwzroczności starczej jest problem z ostrym widzeniem przedmiotów, które znajdują się blisko, czytaniem i oglądaniem telewizji. Zaburzenia wzroku u osób starszych mogą objawiać się także częstym mrużeniem oczu, bólami głowy i oczu, łzawieniem i zmęczeniem oczu. Nieleczona nadwzroczność starcza może powodować ciągłe bóle głowy i przewlekłe zmęczenie oczu. Najgroźniejszą chorobą, do której prowadzi nieleczona nadwzroczność jest jaskra. Jest to choroba przewlekła, która wymaga leczenia do końca życia, a nieleczona może prowadzić do całkowitej ślepoty.
Metody korygowania nadwzroczności starczej
Leczenie dalekowzroczności u dorosłych polega na stosowaniu okularów korekcyjnych lub szkieł kontaktowych. Dalekowidze noszą okulary z soczewkami wypukłymi, czyli „plusy”, które w swojej środkowej części są grubsze niż na brzegu. Soczewka tego typu skupia światło przemieszczając punkt skupienia na siatkówkę. Brak diagnozy i noszenia okularów korekcyjnych może doprowadzić do pogłębiania zaburzeń.
Zobacz także: Zawroty głowy u starszej osoby